Vakantieland....

[Gast]

Ik vind het gebied daar net over de grens bij Enschede, in de buurt van Schöppingen en Rheine, Burg-Steinfürt een heel mooi gebied met flink veel bossen waar je uren kunt wandelen en bijna niemand tegen komt.

Het verhaal van Hermannsdenkmal ken ik wel, ik heb zelf het beeld nooit gezien.

In Oostenrijk kwamen wij in het dorpje Krimml (aan de andere kant van de Gerlospas naar Gerlos). Een klein dorp, zonder apréski, maar doordat wij met een flinke grote ploeg waren meestal mistte je dat ook niet. 's Avonds werden er onderling spelletjes gedaan zoals kaarten en rummycub enz.

Ann mocht vanwege haar gezondheid op een gegeven moment niet meer vliegen en ik had vliegangst gekregen dus wij gingen met de auto naar Spanje. Overnachten in Lyon. Ik heb nooit geweten dat je op latere leeftijd nog vliegangst zou kunnen krijgen. Ik heb vier jaar bij de Koninklijke Luchtmacht gezeten en daar meer dan 100 uren gevlogen maar nu stap ik niet meer in hoor...

[Amber]

Ik vond het schitterend in het Teutoburgerwald; we overnachtten goedkoop bij boeren die een bovenétage (boven de koeienstal) verhuurden als bed and breakfast en we maakten overdag allerlei uitstapjes overal naar toe, zoals b.v. Hermanns Denkmal en de Extersteine:


HERMANNS DENKMAL



EXTERNSTEINE

[Gast]

Leuk hoor Amber, die goede, oude tijd hé?

[Amber]

Ja nou, zeg dat wel....ik heb er mooie herinneringen aan.....

[Gast]

Ik ook wel hoor.

Maar nu komt er van vakantie niet veel meer.

Ann is in 2010 overleden en ik ben in 2011 nog wel een paar weken naar Drenthe geweest alleen en daarvandaan wat uitstapjes gemaakt, maar nu heb ik daar niet zoveel zin meer in alleen. Bovendien heb ik problemen met de benen en ben daardoor niet meer zo mobiel als ik zou willen.

Maar wie weet, ik heb al genoeg gezien hoor en daar kan ik lang op teren.

[Amber]

Ach, wat erg; ik kan me voorstellen dat je dan niet zoveel zin meer in vakantie hebt en genoeg hebt aan de herinneringen.
Kan je ook niet eens met één van je kinderen mee op vakantie?
Ik ben zelf gescheiden maar ga toch nog steeds elk jaar naar Marokko met mijn twee kinderen, mijn schoondochter en kleinzoontje.
Heb ook "slechte" benen en ben dus niet erg mobiel meer, maar als je me in een auto zet dan kom ik er wel , hoewel ik moet toegeven dat ook dat me niet meer zo gemakkelijk afgaat.
Maar ja, mijn zoons stáán erop dat ik ga, dus dat probeer ik dan maar weer elke keer te doen.
En eerlijk gezegd; het is altijd weer de moeite waard geweest.....

[Gast]

Leuk hoor Amber, gewoon blijven doen.

Ik zou wel met de kinderen mee kunnen hoor, maar dan voel je jezelf toch snel als een "belemmering" voor hun om erop uit te gaan.
Dat is natuurlijk niet zo, maar dat idee heb je zelf dan.

En ik vind ook, als zij het hele jaar gewerkt hebben dan moeten ze gewoon lekker een aantal weken samen doorbrengen als gezin, is ook belangrijk...

Ik kan goed alleen zijn hoor. Ik ben wel alleen, maar niet eenzaam....

[maryam-ingrid]

Moeilijk hoor John. Nog afgezien van het verlies van je levenspartner in het dagelijkse leven, met vakanties sta je er dan alleen voor als je inderdaad niet kiest om met je kinderen te gaan. En alleen op vakantie is ook maar zo alleen.
Och John, je hebt zoveel mooie herinneringen . . . en fijn om te lezen dat je niet eenzaam bent. Dat is al zo heel erg belangrijk.
Mag ik vragen waar je vliegangst ineens vandaan kwam?

Hee Amber, jij blijft gewoon lekker naar Marokko gaan hè, zolang het kan. Ik, en ik weet bijna zeker bij jou ook, krijg er altijd een enorme boost van

[Gast]

Ik heb geen idee waar mijn vliegangst ineens vandaah kwam Maryam-ingrid.
Onze laatse vlucht was naar Londen, nou, klein half uurtje eigenlijk. Maar we zaten helemaal achterin en ik had het idee dat ik met mijn hoofd gebogen moest zitten omdat het anders niet zou passen. Ik kon ook niet over de rugleuning van mijn voorganger heen kijken, wilde ik in het gangpad kijken dan moest ik langs de storlen heen kijken.

Misschien heeft die bekrompen houding de angst opgewekt wellicht? ik heb anders geen idee.

Later heb ik nog op Schiphol gewerkt en als we dan wel eens in de hangar in zo'n toestel mochten kijken (altijd met toestemming trouwens) dan kreeg ik het al benauwd als ik er binnen stapte. De cockpit was in mijn idee ook veel groter dan in werkelijkheid...

[Amber]

@maryam-ingrid schreef:

Hee Amber, jij blijft gewoon lekker naar Marokko gaan hè, zolang het kan. Ik, en ik weet bijna zeker bij jou ook, krijg er altijd een enorme boost van

Ja hoor,zolang ik het nog enigszins kan,blijf ik naar Marokko gaan; ik móet wel van mijn kinderen en ja, ik kom altijd als herboren weer terug; ben zwaar diabetespatient, maar als ik in Marokko ben dan zijn de suikerwaarden om te zoenen zo goed en voel ik me helemaal prima!

@johnw:
Vreemd dat je opeens zo'n last kreeg van vliegangst, temeer omdat je zelf toch ook hebt gevlogen bij de Luchtmacht.
Zelf heb ik altijd last gehad van vliegangst; de meeste keren dat ik naar Marokko ging was met het vliegtuig; de laatste jaren weer wat vaker met de auto.
Ik ben altijd bang in het vliegtuig; als hij gaat opstijgen dan grijp ik wie er ook maar naast me zit stevig vast en murmel een islamitisch gebedje.
Als het vliegtuig éénmaal op de juiste hoogte is dan gaat het wel weer, maar zodra de daling inzet ben ik weer helemaal in de bonen......