Hartstikke leuk om jouw ervaringen te lezen, Amina.
Ik herken ook weer zoveel in jóuw verhaal, hoewel mijn eerste kennismaking met Marokko natuurlijk veel langer geleden is; het was in 1976, het jaar dat ik trouwde;meteen na het huwelijk naar Marokko om mezelf voor te stellen aan de schoonfamilie (die kende mij nog niet).
We hadden geen geld, maar we schraapten alles bij elkaar om treintickets te kunnen kopen (jaja, de eerste keer met de trein, dat was de goedkoopste optie toen
).
Het was toevallig nét een jaar dat er een hittegolf was (in de maand augustus) en we liepen zwetend te sjouwen met onze koffers en tassen.
We moesten ook nog een keer overstappen in Parijs; niet op hetzelfde station,maar we moesten de metro nemen naar een ander station
Daarna moesten we ook nog uren wachten want de trein vertrok pas 's avonds om 11 uur.
Gelukkig hadden we wel een slaapcoupé die we moesten delen met een oude Spaanse vrouw met haar twee kleinzonen (gek hè, dat me die dingen altijd zijn bijgebleven).
Die vrouw stapte uit in Madrid, waar wij ook weer moesten overstappen.
De rest van de reis naar Algeciras en toen de boot op; het was de Ibn Battouta, dat weet ik nog goed!
Heel erg druk (tja, midden in de zomer) maar wel hartstikke gezellig; ik kon alleen maar aan dek zitten, maar daar hoorde je Marokkaanse muziek en werd geklapt en gedansd
.
Vanaf Tanger verder met de trein, die toen nog vlak bij de veerboot vertrok.
Ik vond de verdere reis naar Mohammedia (waar mijn schoonfamilie woonde) éindeloos en het landschap dor, droog en vuil.
Ik had het eigenlijk al helemaal gehád met Marokko; het duurde me ook allemaal veel te lang.
De ontvangst door mijn toenmalige schoonfamilie was allerhartelijkst; waar ik wel aan moest wennen was dat ik door iedereen uitgebreid werd bekeken en bestudeerd; begrijpen deed ik ze toen helemaal niet.
Met een paar familieleden kon ik gelukkig wél Frans spreken.
In de loop der jaren is Marokko heel erg veranderd en het verandert nog steeds; elk jaar als ik er kom dan is het weer anders.....
Het jaar ná de eerste keer kochten we een 2e handsauto en maakten daarmee de reis.
Toen ik mijn oudste zoon kreeg ging ik alleen nog maar vliegen; ik wilde
mijn kind niet blootstellen aan de ongemakken van zo'n lange reis.
Ik heb altijd gevlogen totdat mijn jongste zoon (die nu 19 is) een keer vroeg; "kunnen we niet eens met de auto gaan; ik heb gehoord dat er zóveel te zien valt onderweg?