Ingezonden door Imane Bouzid op "Wij blijven hier"
Tot een paar jaar geleden, heb ik mijn hele leven maar twee Marokkaanse vriendinnetjes gehad. Vroeger werd ik altijd ‘verkaasd’ genoemd, omdat ik een net iets te Nederlands accent heb. Op straat heb ik vaak genoeg rare opmerkingen of blikken gehad als ik met mijn paardrijkleren langs fietste en nee, die fiets was niet gestolen. Voor grammatica, spellen en formuleren haalde ik uitsluitend achten en negens. En op mijn oude kakkerschool waar 95% van de leerlingen Nederlands is, was ik meer dan geaccepteerd en kon iedereen het goed met mij vinden. Ik houd van kaas en tulpen en ik vind het heerlijk om naar koeien en schapen te kijken. Ik ben een trouwe supporter van het Nederlands elftal en het Wilhelmus ken ik uit mijn hoofd.
Hollandser dan dit kan niet, te weten dat de gemiddelde Nederlander nog minder Hollands is dan ik. Ik heb mijzelf daarom ook altijd beschouwd als een Nederlander. Het enige verschil tussen mij en de ‘echte’ Nederlanders is het feit dat mijn ouders uit Marokko komen.
Ik zie het als een verrijking. Naast stamppot, kan ik ook verrukkelijke couscous maken. Jan Smit en André Hazes zijn leuk, maar mijn muzieksmaak reikt tot het verre Midden-Oosten. Bovendien geniet ik van het voordeel dat mijn hersens nieuwe talen als een spons opzuigen door mijn tweetalige opvoeding: ik kan mij redden in zes talen.
Daarnaast ben ik moslim. Daarom draag ik een hoofddoek. Wie zou denken dat je daar in Rotterdam en omgeving problemen mee zou krijgen? Niets is minder waar.
Toen ik gister voor de zoveelste keer naar vacatures zocht kwam ik een advertentie tegen van een viskraam in Vlaardingen: verkoopster gezocht, leeftijd 17/20 jr. Perfect. Het telefoongesprek dat ik daarna had met een hele enthousiaste meneer was heel positief. Ik mocht de volgende dag al komen om een dagje mee te kijken. Helaas, van dat dagje is niets gekomen. Ik ben niet Hollands genoeg.
Ik kwam aanlopen bij het betreffende kraampje en ik vond al dat de man en vrouw die aan het werk waren, mijn glimlach niet echt warm beantwoordden. Ik wachtte netjes af totdat ze klaar waren met de drie klanten die er stonden om te vertellen waar ik voor kwam. Het gesprek dat daarop volgde was in een minuut of twee klaar. ‘Ja, we gaan even kijken…’ zei de beste man, ‘want jij bent Turks hé?’ Geen hand, geen ‘hoe gaat het’ maar of ik Turks was. Het drong nog niet echt tot me door en ik antwoordde snel dat ik Marokkaans ben. ‘Ja, want kijk, wij verkopen hier Hollandse waar en… Ja, het is Hollandse waar, jij doet dat ‘doekie’ ook nooit af zeker?’ Langzaam besefte ik wat hij wilde zeggen en hij ging verder met zijn vage gemompel over ‘Hollandse waar’ en dat zo’n ‘doekie’ dat niet vertegenwoordigt, dat het raar staat. Hij zei er nog doodleuk bij dat ik niet voor ‘Jan Lul’ had hoeven komen als ik het aan de telefoon al had gezegd. Sprakeloos was ik.
Ik kon niks meer uitbrengen dan een ‘is goed’ en ‘ik snap het’. In tranen liep ik terug naar de trein, ik snapte het helemaal niet. Ik had nooit gedacht dat míj dit zou overkomen. Op school maakte ik met trillende vingers nog even een verslag af en nadat ik was bijgekomen ging ik naar huis.
Onderweg naar mijn eigen vertrouwde stad, kreeg ik van alle kanten een lieve glimlach van vreemden. Het ligt niet aan mij, de kraameigenaar mist nu een geweldige jonge meid in zijn team en half voldaan liep ik mijn huis binnen. Best ironisch trouwens, op veel aankondigingsborden van ‘Hollandse Nieuwe’ staat een foto of tekening van een dame met zo’n zelfde ‘doekie’.
Van mij bent u nog niet af.
Bron:Wijblijvenhier.nl
Zolang het maar niet in ons achtertuintje gebeurt.De volgende keer trek je klompen en een echte Nederlandse klederdrachtjurk aan....
