Hoe kunnen we de zorgkosten beheersbaar houden?

[Gast]

Met grote interesse de reportage gezien, waarin werd gesproken over het instellen van een maximum prijs voor een medische behandeling.
Het bleek, dat ruim driekwart van de ondervraagde artsen, voorstander is van een dergelijk maximum bedrag.
Rationeel is het een logische stap. De zorg wordt onbetaalbaar en het lijkt er op, dat de zaak zelfs onbeheersbaar wordt.
Dat ligt niet alleen aan de grote graaiers, maar meer aan de exceptioneel dure behandelingen, die worden uitgevoerd.
Er was voorbeeld een jonge vrouw, die werd behandeld voor een uitgezaaid melanoom en die behandeling kostte geloof ik iets van 85.000 euro. De vrouw is genezen en kanker vrij, maar zij is de ene van vijf patiënten, waarbij de behandeling resultaat heeft. Vier anderen zullen het niet redden. Een feest voor de vrouw, moeder van drie kinderen, maar de vraag is, moeten we 5 keer 85.000 euro, 425.000 euro spenderen om van vijf patiënten er eentje te redden? Want laat duidelijk zijn, zou de vrouw niet behandeld zijn, dan was zij al overleden.
Emotioneel, zou ik zeggen, doen, elke kans is er eentje en een mensenleven is onbetaalbaar.
Rationeel, zet ik er vraagtekens bij, moet alles wat kan ook kunnen, ongeacht de kosten.
En hoe denken we er over, als het gaat om iemand van 75, moet je dan ook zo ver gaan?
Kortom, waar leggen we de grens, bij de kosten of bij de leeftijd of leggen we helemaal geen grens?

Waarom ik dit aan zwengel?
Omdat de reportage mij aan het denken zette (ja je geloof het niet) en bij mij ook naar boven kwam, als je zelf wilt beslissen, wanneer je er uit wilt stappen, dan wordt je dat niet toegestaan en aan de andere kant worden je in voorkomende gevallen de medicijnen onthouden wegens de kosten, daar zit een heel rare kronkel.
Waarom het me zo aan het denken heeft gezet? Bij mijn laatste ziekenhuisopname, werd mijn famke droogweg medegedeeld, dat in voorkomend geval, ik niet zou worden gereanimeerd, want mijn conditie was zo slecht, dat men daar niet aan zou beginnen.
En ook hier strijden emotie en ratio om het gelijk.

De reanimatie, dat kost niet zo veel geld, maar als de patiënt met onherstelbare schade blijft zitten, dan kost de verzorging nadien wel weer een beste prop geld.
Wel of niet reanimeren is, bij gebrek aan duidelijke aanwijzingen van de persoon in kwestie, toch afhankelijk van de persoon, die moet gaan reanimeren.
Naderhand, na uitleg van de betreffende arts, kon ik wel begrip opbrengen voor de keus "niet reanimeren", sterker nog ik was het er wel mee eens.
Maar op het moment, dat de beslissing moet worden genomen, is de patiënt meestal niet in staat zijn wensen kenbaar te maken en dus ben je overgeleverd aan degene, die moet reanimeren.
Wij zijn hier thuis in conclaaf over het aanschaffen van de penning, waarmee je kenbaar maakt, niet gereanimeerd te willen worden. Ook hier spelen emotie en ratio een belangrijke rol.

[Amber]

Ik kan meegaan in grote delen van je betoog, maar ik vind het allemaal wel heel erg ingewikkeld, dus ik ben er nog niet helemaal uit.
Toen ik laatst opgenomen werd voor mijn beeninfectie, vroeg men mij of ik, in voorkomend geval, gereanimeerd wilde worden.
Ja natuurlijk, zei ik toen; ik ben nog veel te jong om te sterven.
Die vraag stellen ze standaard, maar net wat je zegt; als je bewusteloos bent of iets in die richting dan kan je niet meer aangeven of je gereanimeerd wilt worden, dan ben je overgeleverd aan het medische personeel....dus ja, ik vind het moeilijk.

[maryam-ingrid]

Ik vind het een super ingewikkeld iets. Emoties, werkelijkheid en geloof lopen straf door elkaar heen.
Ook ik ben hier niet uit

[Gast]

Ook al is het ingewikkeld en soms zelfs beangstigend, dat mag je er nog niet van weerhouden, er heel goed over na te denken en daar waar nodig stappen te ondernemen.
Pas als je voor jezelf weet een scheiding aan te brengen tussen emotie en ratio, dan ben je op weg naar een weloverwogen besluit.
Ik ben er ook nog lang niet uit, ik weet alleen heel goed, wat ik niet wil en ben nog aan het dubben over wat ik dan wel wil.

[Gast]

Juist dat verschil tussen ratio en emotie maakt het zo verduveld moeilijk.

[maryam-ingrid]

Precies Nur. En als daar het geloof ook nog eens tussen door komt fietsen