Hier zit ik dus erg mee te worstelen......

[Ron-de-Noor]

Okè, ik heb dus twee kinderen......niet met Tineke,
maar uit een ander leven, en het zijn twee bijzondere.
De oudste(jongen) wordt gauw twintig en heeft voorlopig als diagnose:
ADHD, Asperger en Tourette. Net zoveel kenmerken die niet passen als wel passen, er zal ooit wel eens een passende komen, voorlopig heb je te maken met zoals hij is.
Sinds zijn 12e woont hij niet meer thuis, en sinds 2010 in een gezinsvervangend huis met constant toezicht van twee personen.
Hij vindt zichzelf volwassen en verstandelijk bekwaam .

De jongste wordt gauw zeventien en is bezig in het proces van
'geboren in het verkeerde lichaam'. Geboren als meisje, lichaam nog als zodanig, maar wel al onder behandeling, en spoedig start de hormoonbehandeling met testosteron, om dus geleidelijk aan een jongen te worden. Na het achtiende jaar volgen er operaties.

Na veel twijfels en vragen door de oudste, waarbij ik alles kon beantwoorden, heeft hij zijn vragen geuit bij wat hij als 'zijn vrienden' beschouwd.
Eerder al heeft hij zijn bewondering voor bepaalde groeperingen niet onder stoelen of banken gestoken.
Ook vond hij dat de geschiedenis vol leugens zat, verzonnen door de overwinnaar, maar elke keer weer hebben Tineke en ik hem op andere gedachten kunnen brengen, vaak met moeite.

Nu heeft hij elk contact verbroken.

Hier zijn vraagstelling aan zijn clubje:

https://www.stormfront.org/forum/t11560 ... 72ac2db7c3

[Gast]

Dat is een duivels dilemma.
Ik moet hier eens goed over nadenken en dan nog denk ik niet in de positie te zijn, om je ook maar een schijn van raad te kunnen/mogen geven.
Dit hakt er zo diep in, dat is niet te bevatten.
Intussen wens ik jou en Tineke kracht en wijsheid, dat zal je heel hard nodig hebben.

[Keesvi]

Ik sta net zoals Jan een nogal een beetje met mijn mond vol tanden. Internationaal is er kritiek op de Nederlandse manier waarop genderproblematiek wordt aangepakt en die leg ik niet zomaar terzijde. Maar het gevoel in het verkeerde lichaam te zitten is er zonder meer, vind ik, en daar moet wat mee. Dat je zoon bij Stormfront aanklopt omdat hij er problemen mee heeft is natuurlijk dwaas in de ogen van weldenkenden. Mijn hemel, je hebt twee kinderen op de drempel naar een zelfstandig bestaan en dan moeten ze op weg daar naar toe een dergelijke bagage meesjouwen. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat het je uit de vingers glipt terwijl je dat niet wilt.

[Ron-de-Noor]

Hij verwijt mij onvoorwaardelijke tolerantie, en daarmee ingrijpen in de natuur zoals dat bedoeld is vanaf de oorsprong.

Ik heb hem ero gewezen dat als we niet ingrijpen in de natuur, hij na de geboorte nog geen uur geleefd.

Hem geprobeerd uit te leggen dat in een complex geheel als celvorming en de explosieve celdeling, rangschikking en alles wat erbij komt, er makkelijk iets fout zou kunnen gaan. Ik ben ervan overtuigd dat geslachtsverandering niet iets is waar je voor kiest, het komt van binnen uit.
Het jarenlang onder psychologische behandeling van dochter (pappen en nathouden, waar niks uitkwam) en de littekens van zichzelf lichamelijke pijn toedienen om de geestelijke pijn te verdoven staat mij nog goed bij.

Voorts hem erop gewezen dat je niet kiest waar, hoe en als wat je geboren wordt, dit gegeven kunt gebruiken als maatstaf voor tolerantie, respect en begrip voor anderen die niet in jouw omstandigheden zijn en kunnen zijn.

Als laatste hem erop gewezen dat als we zijn argumenten en de daaruit verkregen afwijzingen moeten volgen, hij binnen niet al te lange tijd een dode zuster zal hebben. Zal een levende broer niet een betere keus zijn dan een dode zuster?

Je probeert wat...........
Ik snap best dat dit niet in het straatje past van zijn politieke overtuiging.
Ik vraag me af of HIJ daar trouwens wel in past.
Niemand in zijn 'kluppie' weet dat hij een aantal voorlopige diagnoses heeft.

[Gast]

Het vervelende is, dat een mens op die leeftijd, nog helemaal geen politieke overtuiging heeft. Ja, dat denken ze dan van wel, maar politieke overtuiging wordt gevormd door levenswijsheid en ervaringen.
Maar probeer het hem maar aan z'n verstand te peuteren, onbegonnen zaak.

Uit eigen ervaring weet ik, dat in zulke gevallen de rigoureuze weg de beste kan zijn. Hij wil niet? Nou dan niet.
Je snijdt dan op dat moment de emotionele navelstreng door en laat hem los. Dat is makkelijk gezegd en het gaat zeer doen, maar er lang mee om blijven todden, dat doet je nog veel meer zeer.

Je hebt je energie hard nodig om het andere kind te ondersteunen en te helpen de weg te vinden in een caleidoscoop aan verwarrende gevoelens en ervaringen. Soms moet je hard zijn, ook in je eigen belang.